Το πολλάκις εξαμαρτείν…

Η ποινή είναι για να σωφρονίζει και όχι για να εξαντλεί κατά το νομικό θέσφατο. Η ατιμωρησία όμως αποθρασύνει. Κι όσο κι αν δεν διαπνεόμαστε από αισθήματα εκδικητικής ανταπόδοσης ή τιμωρητικής διάθεσης αναλογιζόμαστε και αναθεωρούμε απόψεις. Πως αντιμετωπίζεται ένας ‘άνθρωπος’ με πλουσιότατο ποινικό μητρώο, που ανήκει στην τσιγγάνικη φυλή, την οποία προσβάλλει με την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του;
Πριν λίγους μήνες το κατοικίδιό του, ένας μεγαλόσωμος σκύλος, που ταλαιπωρείται σ’ έναν περιορισμένο χώρο ταράτσας, έπνιξε το αγαπημένο γατάκι γειτόνων του, τη Μέλι, που τ’ όνομά της το όφειλε στην γλυκύτητά της. Ο Προκόπης,- ο αθίγγανος-, αμελής στη λήψη των απαραίτητων προστατευτικών μέτρων του σκύλου του, αδιάφορος για τον πόνο, που προκάλεσε στους γείτονές του με τον χαμό της Μέλι, δεν ευαισθητοποιήθηκε να ζητήσει ούτε μία απλή συγγνώμη. Δεν άλλαξε συμπεριφορά ούτε ,όταν του έγιναν συστάσεις από την Αστυνομία για την επικινδυνότητα του σκύλου του. Στη θέση της γλυκιάς Μέλι θα μπορούσε να ήταν ένα μικρό παιδί, ένας οποιοσδήποτε πολίτης. Ο σκύλος εξακολουθεί να κυκλοφορεί χωρίς λουρί, χωρίς φίμωτρο, ένας κινούμενος δημόσιος κίνδυνος. Και η στάση του Προκόπη; Εκτός τόπου και χρόνου. Αμέτοχος. Ο σκύλος γαυγίζει ολημερίς τρέχοντας πέρα-δώθε στο μικρό χώρο της ταράτσας, που του επιβάλλει να ζει ο ’φιλόζωος’ κατά τα άλλα Προκόπης .Προσκολλάται στα κάγκελα και δυναμώνει το γαύγισμά του ιδιαίτερα επιθετικός σε πιο μικρά ζώα και σε ανθρώπους, αν μπορούσε θα έπεφτε από την ταράτσα στα υποψήφια θύματά του, που στοχοποιούσε από ψηλά.
Πριν λίγες μέρες ο Προκόπης έβγαλε βόλτα πάλι τον σκύλο του με την ίδια εγκληματική αμέλειά του, αφήνοντάς τον ελεύθερο να εκδηλώσει τα κακά ένστικτά του, που συσσωρεύονται στο ζώο του από την στερημένη του ζωή στο μπετόν της ταράτσας. Έτσι με την ίδια ευκολία και ελευθερία ο σκύλος επιτέθηκε στον φιλήσυχο Βέρβη, ένα γατάκι ράτσας, που γέμιζε το κενό της Μέλι στο σπίτι και στις καρδιές των γειτόνων του. Ήταν ένα γκριζόασπρο γατάκι, με το χρώμα της ελπίδας αποτυπωμένο στα μάτια του και με μία φουντωτή ουρά, που θύμιζε σκιουράκι. Γι’ αυτό και τον ονόμασαν Βέρβη, από το βερβερίτσα, όπως είναι η άλλη ονομασία του σκίουρου. Ο Βέρβη είχε την τύχη της Μέλι από τα φονικά δόντια του σκύλου του Προκόπη, που δεν ‘ίδρωσε το αυτί του’. Και τι έγινε; Ένα γατί λιγότερο. Μα μιλάμε για μία έμβια ύπαρξη, μία ζωή. Τα ζώα αισθάνονται και πονάνε, όπως αποφαίνεται η επιστήμη. Και στη Μέλι και στον Βέρβη δεν άξιζε αυτό το τέλος. Πρόκειται για φονική επίθεση. Και η ευθύνη βαρύνει τον Προκόπη, ένα κακό δείγμα τσιγγάνου, αμαυρώνοντας όλους τους αθίγγανους, που διακρίνονται για τα φιλοζωικά τους αισθήματα και την αγάπη τους για τη ζωή. Γιατί κακά ζώα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν κακά αφεντικά. Που παρανομούν, όπως ο Προκόπης, που καταπάτησε ασύστολα όχι μόνο τον Ν.4039/2012, αλλά και κάθε έννοια καλής γειτονίας και ηθικής. Δεν ξέρουμε αν το σκυλί του παρακολουθείται από κτηνίατρο, αν είναι εμβολιασμένο. Ούτε για το αν και ποιες συνθήκες υγιεινής επικρατούν στην βασανιστική ταράτσα. Ενοχλεί με τα αδιάκοπα γαυγίσματά του μέρα-νύχτα τη γειτονιά, που δεν μπορεί να ησυχάσει, πολλοί κοιμούνται αλλού το βράδυ, όταν το επόμενο πρωί έχουν κρίσιμη μέρα, για να χορτάσουν ύπνο. Κάποιες φορές το ζώο κλαίει. Δεν αντέχει τον Προκόπη. Γιατί μορφή κακοποίησης είναι η στέρηση του ζώου από τη φύση του και ο εξαναγκασμός του σ’ έναν τρόπο ζωής, όμοιο με καταδίκου, που μόνο να το εξαγριώσει μπορεί. Ακόμη και στον χαμό του Βέρβη ο Προκόπης δεν βρήκε δυο λόγια συγγνώμης να ψελλίσει για την παράνομη και απάνθρωπη συμπεριφορά του. Ανερυθρίαστα τόλμησε να πει να μαζέψουμε τα γατάκια και τα μικρά ζώα. Χθες ακόμη σε μία από τις ολέθριες βόλτες του το σκυλί του επιτέθηκε σε άλλα σκυλιά στον δρόμο και στις εξώπορτες των σπιτιών τους. 
Ποια ποινή, ποιο μέτρο θα μπορούσε να συνεφέρει τον Προκόπη; Χρειάζεται να βγούμε από το καβούκι του ‘δεν βαριέσαι’, ‘τι να κάνουμε;’. Και να δείξουμε γενναιότητα και συνείδηση. Μακριά από το ‘εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;’. Πριν είναι αργά. Όσο είναι εφικτή επανόρθωση και διόρθωση του Προκόπη, ώστε να επανενταχθεί στην ανθρώπινη κοινωνία; Ο Προκόπης δεν αποτελεί μόνο κίνδυνο για τους πάντες! Εγκληματεί και: Κατά του εαυτού του, που τον περιθωριοποιεί. Κατά του παιδιού του, που παραδειγματίζεται απ’ αυτόν. Κατά του σκύλου του, σε βάρος του οποίου εφαρμόζει μορφές κακοποίησης, κι ίσως κάποτε αυτοδικήσει, με το να στραφεί και κατά του αφεντικού του. Στιγματίζει την περήφανη τσιγγάνικη φυλή. Και συγκρούεται ευθέως με την ίδια τη ζωή.’ Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’, φωνάζει το αρχαίο γνωμικό. ‘Το πολλάκις εξαμαρτείν…’ είναι ντροπή για όλους μας.