Λίτσα Καποπούλου

Έκανε την εμφάνισή του την άνοιξη. Τόφερε η μητέρα του.

Μαζί με τα δύο αδελφάκια του στην αυλή της μονοκατοικίας.

Άσπρο με γκρίζες και μελί πινελιές. Πράσινα σμαράγδια τα μάτια του με λάμψη ελπίδας. Πανέμορφη βενετσιάνικη ζωγραφιά.

Πάνω απ’ όλα όμως σε σαγήνευε με τη γλυκύτητά του. Το ύφος του, το βλέμμα του το περπάτημά του γοήτευαν. Το νιαούρισμά του αθόρυβο, μειλίχιο. Πρόσφερε ανιδιοτελή αγάπη. Προσδοκούσε ανταπόδοση.

Μπροστά σε τόση γλύκα το όνομα που του ταίριαζε ήταν Μέλι. Ένα γατάκι γλυκό σαν μέλι. Η ίδια η αθωότητα, η γλυκιά όψη της ζωής. Η πραγματική ευτυχία, που την ένιωθα μ΄ ένα χάδι στο κεφαλάκι του όταν η ευχαρίστησή του εκφραζόταν με το απαράμιλλο γουργουρητό του και το ναζιάρικο μισοκλείσιμο των βλεφάρων του. Σαν σταματούσα να το χαϊδεύω, κινιόταν προς το μέρος μου και με άφθαστη γλύκα ζητούσε να συνεχίσω. Ζητούσε να του αφιερώσω λίγο χρόνο. Ζητούσε να μου μάθει σε πόσο απλά και ασήμαντα, κατά τη γνώμη των πολλών, πράγματα κρύβεται η χαρά της ζωής, που στις μέρες μας ξεχάσαμε να την αναζητούμε.

Ω! μου θύμιζε το ‘ένα μικρό γατάκι στον ήλιο’ του μεγάλου Γρηγόρη Ξενόπουλου! Η ζωή, το να ζεις είναι από μόνο του ευτυχία. Κι αυτό μπορεί να το διδάξει ένα γατάκι, η Μέλι.

Πέρασαν λίγοι μήνες. Tο γατάκι μεγάλωνε και μαζί και η γλυκύτητά του. Δικαίωνε πλήρως το όνομά του. Γρήγορα στην αυλή της μονοκατοικίας στήθηκε φιλόξενο σπιτάκι γι΄ αυτό, ενώ το λουράκι στον λαιμό του αποδείκνυε ότι είχε και επίσημα ανθρώπους, που ανέλαβαν την φροντίδα του. Ανήκε κάπου! Δημιουργούσε αισθήματα καλοσύνης, στοργής και τρυφερότητας σ’ όποιον το γνώριζε και ασχολιόταν μαζί του.

Γινόταν καλύτερος άνθρωπος, όποιος είχε την τύχη να του προσφέρει ένα χάδι και να απολαύσει τις χαριτωμένες κινήσεις του. ‘Ηταν ήρεμο σαν κουνελάκι. Τα αφεντικά της κράταγαν την Μέλι αγκαλιά σαν μωρό και τους διαπερνούσε η αγαλλίαση της γλυκύτητάς της. Έδειχνε την ευγνωμοσύνη της για την προσοχή τους.

Πήραμε τόσα πολλά από τη Μέλι. Μας έδωσε τόσα πολλά.

Μας έκανε να καταλάβουμε ότι στο θαύμα της ζωής είχαμε την εύνοια να είμαστε άνθρωποι. Το «νιάου»  της ήταν σαν ανθρώπινη ομιλία, εκδήλωση συναισθημάτων. Είχε ανθρωποποιηθεί, όπως έλεγε και ένας σκεπτόμενος φίλος, που έμενε στο απέναντι σπίτι και ο οποίος συχνά πρόσφερε φαγητό και αγάπη στη Μέλι. Το μόνο σπίτι εκτός από την μονοκατοικία, που η Μέλι επισκεπτόταν αισθανόμενη ότι εκεί υπάρχει αγάπη και φροντίδα γι΄αυτήν.

Ένα βράδυ όμως, που το φεγγάρι αποφάσισε να δείξει τη σκοτεινή πλευρά του, ένας σκύλος, σωστό θηρίο, μπροστά στα μάτια του θηριώδους αφεντικού του επιτέθηκε στη Μέλι, που αμέριμνη τελείωνε το φαγητό της στην είσοδο του απέναντι σπιτιού, λίγο πριν επιστρέψει στο σπιτάκι της στην αυλή της μονοκατοικίας.  Δεν πρόλαβε να αντιδράσει.  Άλλωστε ήταν στην ανάρρωση του κτυπήματος  στο ποδαράκι της  από κάποιον ασυνείδητο. Δεν θα μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο, που υπαγόρευσαν η εγκληματική αμέλεια(;) του δίποδου ζώου και η εκτέλεση από το τετράποδο σκυλί. Όταν τα άγρια ένστικτα συνυπάρχουν και ταυτίζονται σε ανθρώπους και κτήνη…

Ο σκεπτόμενος φίλος άκουσε τα γαυγίσματα. Πρόλαβε να δει το αφεντικό του σκύλου να πετά κάτι στον  κάδο των σκουπιδιών.

Δεν είδε τη Μέλι και κατάλαβε. Ρώτησε τον υπάνθρωπο:

«Τι πετάς εκεί;»

«Σκουπίδια».

Ο σκεπτόμενος φίλος δεν δίστασε. Άνοιξε τον σκουπιδοντενεκέ. Και είδε.

«Γιατί λες ψέματα;»

«Σιγά μωρέ, μια γάτα ήταν»

«Δεν ήταν μία γάτα, ήταν η Μέλι. Είχε λουράκι. Το ήξερες. Ήταν της κοπέλας», έδειξε τη μονοκατοικία.

Ο σαστισμένος κτηνάνθρωπος, γείτονας δυστυχώς, στάθηκε λίγο αμήχανος κι ύστερα μπήκε στο σπίτι του μαζί με τον σκύλο του. Ήξερε που ανήκε η Μέλι. Κι όμως δεν βρήκε ούτε μία λέξη συγγνώμης! Για την αμέλειά του! Για την πράξη του!

Οι ιδιοκτήτες της μονοκατοικίας έλειπαν, όταν έγινε το συμβάν. Η θλίψη τους μεγάλη, όταν πληροφορήθηκαν τα καθέκαστα. Ο αστυνομικός, που έκανε παρατήρηση στο όρθιο κτήνος, ανέφερε ότι δικαιολογήθηκε ότι «του ξέφυγε» ο σκύλος του. Τόσο απλά, τόσο ανόητα. Υποτιμά την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή του. Υπάρχει τιμωρία, που θα τον συνεφέρει;

Η Μέλι δεν είναι υλικά μαζί μας. Μας λείπει. Το σπιτάκι της άδειο. Μάταια αδημονούμε, μήπως εμφανιστεί, αποδεικνύοντας ότι ‘οι γάτες είναι εφτάψυχες’. Ίσως η γλύκα της μεταφέρθηκε στον ουρανό στο παρήγορο φως των αστεριών. Ίσως το φεγγάρι συγκινηθεί και δεν δούμε ξανά την τόσο σκοτεινή του όψη. Σαν εκείνη, που έδειξε, όταν έσβησε η Μέλι μας. Όταν ξημέρωνε η 4η  Οκτωβρίου 2013. Παγκόσμια ημέρα ζώων. Όλων των ζώων.  Κάθε ζώντος οργανισμού.

Θα πείτε: Πάμπολλα τέτοια παραδείγματα. Πράγματι.

Αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω τον πόνο μας για τον άδικο και αδικαιολόγητο χαμό της γλυκύτατης Μέλι μας. Μικρή ένδειξη της αγάπης μας, της αναγνώρισης της προσφοράς της. Γιατί πονάμε για τη Μέλι. Γιατί αγαπάμε τη Μέλι.

Διατηρώ  την ελπίδα μήπως κάτι γίνει και βελτιωθούμε. Και χτυπήσει το ρολόι της συνείδησης. Αυτών, που έχουν ζώα. Αλλά και αυτών, που δεν έχουν. Και της πολιτείας. Καιρός για υπευθυνότητα.

Μήπως ονειρευόμαστε το ανέφικτο; Όχι.

Γιατί νικημένοι είναι εκείνοι, που δεν ονειρεύονται και που παρατούν τον αγώνα.

Και γιατί είναι πικρό το ψωμί μας, όταν δεν έχει λίγο μέλι…

Για την Παγκόσμια ημέρα των ζώων… 4 Οκτωβρίου 2013…

Ένα γατάκι… Μέλι…

Παγκόσμια ημέρα των ζώων. Ένα γατάκι… Μέλι

Αφήστε μια απάντηση