Λίτσα Καποπούλου

Αφιερωμένο στην Πόλη των πόλεων το παρακάτω ποίημα μου: Κοιμισμένη Ομορφιά Πόλη μυριάκριβη αγαπημένη, Κορώνα στου Βοσπόρου τα νερά, η κάθε ώρα σου μαρμαρωμένη… Κοιμισμένη Ομορφιά!! Από σελήνη κι ήλιο νανουρισμένη… Ονειρεύεσαι να χαρείς σαν Καλλιπάτειρα.. Στα μάτια σου αστέρια

Δοκίμιο της Λίτσας Καποπούλου     Χορευτό! Ανατολικό Πήλιο! Από τις μαγευτικότερες τοποθεσίες του Νομού Μαγνησίας! Ζούσαμε τότε στον Βόλο, όπου ο πατέρας είχε μετατεθεί, ως δημόσιος υπάλληλος. Καλοκαίρι 1973. Αποχαιρετούσα τα δεκαέξι και έμπαινα στην τελική ευθεία για τις

Λίτσα Καποπούλου Ένα βιβλίο ορόσημο στα πνευματικά δρώμενα παρουσιάστηκε στην κατάμεστη αίθουσα της Παλαιάς Βουλής την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014, το απόγευμα, σε μία προσπάθεια ιστορικής ανάτασης και ελπίδας στο ζοφερό σήμερα. «Οι Κοινότητες των Καππαδοκών Γκέλβερι-Νέα Καρβάλη Στιγμές της Ιστορίας

Λίτσα Καποπούλου Άλωση: λέξη αποφράς με καταστροφική σημασία, που ξυπνά θλιβερά συναισθήματα και πόνο.  Ετυμολογικά σημαίνει την ολοκληρωτική κυρίευση, πτώση ενός τόπου, κάστρου, πόλης με βίαια μέσα, εκπόρθηση, κατάληψη, κατάκτηση. Παράγεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα αλίσκομαι = κυριεύομαι. Για

Λίτσα Καποπούλου Και μόνο το άκουσμα του ονόματος ‘Καππαδοκία’ γοητεύει παράξενα. Λέξη αρχαία ελληνική προερχόμενη από το περσικό Κατπατούκα, σημαίνει χώρα των όμορφων αλόγων. Φημισμένη για την εκτροφή ίππων, οι οποίοι μάλιστα συγκαταλέγονταν στις καλύτερες ράτσες.  Στη Ρωμαϊκή Εποχή ονόμαζαν

Η ποινή είναι για να σωφρονίζει και όχι για να εξαντλεί κατά το νομικό θέσφατο. Η ατιμωρησία όμως αποθρασύνει. Κι όσο κι αν δεν διαπνεόμαστε από αισθήματα εκδικητικής ανταπόδοσης ή τιμωρητικής διάθεσης αναλογιζόμαστε και αναθεωρούμε απόψεις. Πως αντιμετωπίζεται ένας ‘άνθρωπος’

Λίτσα Καποπούλου Πριν το 1940. Σ’ ένα Δημοτικό Σχολείο. Στη νότια Πελοπόννησο. Σκετς και ποιήματα για την γιορτή της 25ης Μαρτίου. Μελαγχολικά προσωπάκια μαθητών σε μονότονες απαγγελίες. Φωνούλες τρεμάμενες, κορμάκια αδύνατα προσπαθούν να μην παρεκκλίνουν από την διδασκαλική υπόδειξη, να αποδώσουν

Λίτσα Καποπούλου Έκανε την εμφάνισή του την άνοιξη. Τόφερε η μητέρα του. Μαζί με τα δύο αδελφάκια του στην αυλή της μονοκατοικίας. Άσπρο με γκρίζες και μελί πινελιές. Πράσινα σμαράγδια τα μάτια του με λάμψη ελπίδας. Πανέμορφη βενετσιάνικη ζωγραφιά. Πάνω

Λίτσα Καποπούλου Δίπλα από τις μεγάλες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ποίησης και εφάμιλλη με αυτές, προβάλλει η προσωπικότητα του ποιητή Νίκου Θ. Γαζούλη. Ίσως λιγότερο γνωστός, αλλά κορυφαίος στο είδος, που διάλεξε να υπηρετήσει. Το έργο του είναι ο αντικατοπτρισμός

Λίτσα Καποπούλου Κατάθλιψη και απόγνωση είναι οι άμεσες συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Έγινε το καθημερινό θέμα συζήτησης, ο εφιάλτης μας. Μάθαμε νέους όρους, που μας επιβλήθηκαν από οικονομικά επιτελεία ντόπια και ξένα. Χάσαμε το χαμόγελό μας, την αισιοδοξία μας. Αλλά

Λίτσα Καποπούλου Το γράψιμο είναι έκφραση, είναι εξωτερίκευση εσωτερικού κόσμου, καταγραφή ιδεών, συναισθημάτων, παθών. Εκτόνωση, αποφόρτιση. Και τελικά είναι στάση ζωής. Διέξοδος και συνάμα καταφύγιο. Σ’ αυτό το πολυκύμαντο ταξίδι, που επιχείρησα πιάνοντας την συγγραφική πέννα, το βέλος της πυξίδας